Wyrównaliśmy ostatnią ścianę w łazience płytą GK klejoną na placki, zamontowaliśmy sufit podwieszany. Mike Ost - Strenght of the mind [Chillwave]https://www. Szczegółowe informacje o systemach do klejenia płyt g-k Tytan Selena oraz innych materiałach budowlanych znajdą Państwo na stronie hurtowni budowlanej BUDINP Między sufitem a okładziną z płyt zostaw 1 cm odstępu. Na oczyszczoną i zagruntowaną powierzchnię ściany nałóż klej gipsowy do płyt gipsowo-kartonowych. Spoiwo trzeba wcześniej rozrobić. Placki kleju gipsowego nakładasz na tylną stronę płyty w plackach o objętości ok. 0,3 l, w czterech rzędach i rozstawach ok. 30–35 cm. Jednakże, klej na bazie polimeru jest zazwyczaj droższy niż klej na bazie gipsu. Kolejnym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy wyborze kleju do płyt GK, jest rodzaj powierzchni, na której będą klejone płyty. Jeśli powierzchnia jest gładka i sucha, klej na bazie gipsu może być wystarczający. Nieprawidłowe klejenie płyt g-k. Z płyt g-k albo g-w robi się tak zwane suche tynki. Polega to na mocowaniu ich do murów na klej. Gdy prace zostaną przeprowadzone niestarannie, okładzina z płyt g-k wyjdzie krzywa, może się odspajać i łatwo będzie ją uszkodzić. Najczęstszym błędem jest bagatelizowanie stanu podłoża, do makna puisi surat dari ibu karya asrul sani. PŁYTY GIPSOWE DO SYSTEMÓW SUCHEJ ZABUDOWY Płyty gipsowe są coraz częściej wykorzystywane w budownictwie. Stosujemy je nie tylko do wykonywania finezyjnych sufitów podwieszanych, ale też w systemach suchej zabudowy jako materiał służący do szybkiego wykańczania ścian. Mają wiele zalet i można je używać właściwie w każdym pomieszczeniu. Płyty gipsowe przyklejane do ścian Klejenie płyt gipsowych do ścian jest szczególnie popularne w starszym budownictwie. Zamiast tynkować krzywe i brzydko wyglądające ściany, wystarczy zastosować płyty gipsowe. Klejone są one na placki gipsowe i umożliwiają uzyskanie idealnie płaskiej powierzchni w bardzo krótkim czasie. Płyty takie po przyklejeniu wymagają jedynie odpowiedniego spoinowania i są gotowe do malowania. Sucha zabudowa coraz częściej wykorzystywana jest do wykańczania nowych domów. Dzięki niej możemy całkowicie zrezygnować z procesu tynkowania, które wymaga długotrwałego suszenia. Czy płyty gipsowe można stosować w łazience? Na pierwszy rzut oka jest to niemożliwe, gips i woda to przecież nie jest najlepsze połączenie. Okazuje się jednak, że w sklepach znaleźć można specjalnie impregnowane płyty, które z powodzeniem można stosować w pomieszczeniach mokrych takich jak łazienka. Idealnie nadają się do tworzenia nowych ścian i przedścianek, które z powodzeniem mogą być okładane glazurą. Warto pamiętać, by stosując płyty gipsowe na suficie pod żadnym pozorem ich nie kleić. Do takich rzeczy wykorzystuje się specjalne konstrukcje wykonywane z aluminiowych profili. Tak przygotowany stelaż umożliwia instalację płyty gipsowej na każdym suficie bez obawy, że kiedyś z niego spadanie. Stosowanie płyt jest bardzo proste i nie wymaga dużych umiejętności. Co ważne, umożliwia przyspieszenie w procesie wykańczania każdego wnętrza bez względu na jego stan. Płyty g-k stosujemy po to, aby szybko i estetycznie zabudować wnętrza, wyrównać krzywe powierzchnie czy zasłonić mankamenty ścian i sufitu Układania płyt gipsowo-kartonowych chętnie podejmują się glazurnicy, malarze, stolarze, a nawet hydraulicy. Praca ta wydaje się bowiem dość prosta. A jednak jej efekty bywają niezadowalające. Radzimy zatem, jak uniknąć błędów przy wykonywaniu zabudowy z płyt g-k. Płytami gipsowo-kartonowymi lub gipsowo-włóknowymi można zabudować wszystkie pomieszczenia w domu. Stosuje się je do wykańczania ścian zamiast tradycyjnego tynku. Można je kleić do muru lub mocować do niego za pośrednictwem stelaża. Płytami o podwyższonej odporności na wodę zabudowuje się łazienki. Z płyt i stalowych profili buduje się sufity podwieszane oraz lekkie ściany działowe, nierzadko od razu z półkami. Okładziny gipsowo-kartonowe lub gipsowo-włóknowe są też najpopularniejszym sposobem zabudowy skosów na poddaszach użytkowych. Bez względu na miejsce zastosowania zdarzają się błędy wykonawcze, których skutkiem są pęknięcia początkowo nieskazitelnej powierzchni okładzin, widoczne miejsca połączeń lub nawet odspajanie się płyt. Nieprawidłowe klejenie płyt g-k Z płyt g-k albo g-w robi się tak zwane suche tynki. Polega to na mocowaniu ich do murów na klej. Gdy prace zostaną przeprowadzone niestarannie, okładzina z płyt g-k wyjdzie krzywa, może się odspajać i łatwo będzie ją uszkodzić. Najczęstszym błędem jest bagatelizowanie stanu podłoża, do którego są przyklejane płyty. Powinno być odpylone, suche, bez tłustych plam, pomalowane właściwie dobranym preparatem gruntującym. W innym razie klej może się dobrze trzymać płyt, ale nie muru, i okładzina się odspoi od podłoża. Trzeba mieć pewność, że mury przeznaczone do oklejenia płytami nie będą przemarzać, bo inaczej po pierwszym sezonie zimowym na okładzinie zauważysz wilgotne plamy, a być może nawet naloty pleśni. Przed rozpoczęciem montażu okładziny z płyt g-k fachowcy powinni sprawdzić, czy mur jest równy, i wszelkie odchylenia zniwelować. Jeśli są większe niż 2 cm, można użyć do tego kawałków płyt. Do ich przytwierdzenia jest potrzebny klej gipsowy. Nakłada się go na płytę albo na ścianę. Nakładając klej na płytę, nieco łatwiej jest precyzyjnie rozmieścić jego placki, tak żeby powstałe z nich podłużne pasy grubości około 10 cm znalazły się wokół krawędzi, a pojedyncze, tej samej grubości, w środkowej części płyty. Odległość między plackami nie może być większa niż 30 cm w pionie i 40 cm w poziomie. Gdy płyty g-k są cieńsze niż 12,5 mm, placki powinny być rozmieszczone gęściej. Do ścian kominowych oraz w pobliżu otworów drzwiowych i okiennych płyty należy kleić całą powierzchnią. Klej nanosi się wtedy pacą zębatą. Co zrobić, żeby okładzina nie wyszła krzywo? Przed rozpoczęciem prac należy wyznaczyć wzdłuż ścian linię wytyczającą granicę powierzchni suchego tynku. Ułatwi to wyrównanie okładziny względem poziomu. Od razu też będzie widać, gdzie trzeba zacząć od zniwelowania nierówności przy użyciu kawałków płyty naklejanych na ścianę. Przy takiej metodzie montażu płyt nie można ich sztukować. Nadają się więc tylko do pomieszczeń o wysokości nie większej od ich długości. W innych przypadkach pozostaje montaż płyt do rusztu nośnego połączonego uprzednio z murami. Autor: STOWARZYSZENIE POLSKI GIPS Podczas przyklejania płyty powinny być opierane na klinach, które usuwa się po całkowitym związaniu kleju. Dzięki temu zachowana będzie wymagana szczelina dylatacyjna szerokości około 1 cm Błędy w wykonaniu okładziny z płyt g-k: niesolidny ruszt Czym jest ruszt nośny? To konstrukcja zbudowana ze specjalnych stalowych profili ocynkowanych. Przykręca się go do muru, żeby później przytwierdzić do niego okładzinę z płyt g-k. Stanowi też konstrukcję szkieletową lekkiej ściany działowej, która będzie obustronnie zabudowana płytami. Ruszt jest ponadto wiszącym pod stropem elementem nośnym sufitu podwieszanego lub stelażem dekoracyjno-użytkowej zabudowy ścian albo sufitów. Ścienny ruszt stalowy tworzą profile pionowe CW i prowadnice UW. Profile UW mocuje się do podłogi i do sufitu wkrętami wyposażonymi w plastikowe kołki. Zalecany rozstaw tych łączników to 1 m. Prowadnice górna i dolna muszą biec idealnie równolegle, w przeciwnym razie okładzina będzie miała odchył od pionu. Do ścian przykręca się profile boczne. Profili CW nie można skręcać z profilami UW. Wstawia się je tylko między ich ścianki i łączy z murem uchwytami typu ES, ale możliwe jest też wykonanie okładziny ściennej bez łączenia profili z murem. Do ścian prostopadłych profile boczne CW przykręca się minimum trzema wkrętami wyposażonymi w kołki. Gdyby tego zaniechać, okładzina by się uginała i szybko pojawiłyby się na niej pęknięcia. Prawidłowy rozstaw uchwytów to minimum 60 cm w poziomie (taki też jest zalecany rozstaw profili CW) oraz do 130 cm w pionie. Przeczytaj też: Pękające łączenia płyt gipsowo-kartonowych z murem i pojawiające się rysy: jak ich uniknąć >>> Nie wszyscy wykonawcy pamiętają, że zarówno pod uchwytami ES, jak i pod profilami na obwodzie rusztu nie może zabraknąć taśmy akustycznej – najlepiej z konglomeratu gumowego. Ruszt ścianek działowych wykonuje się podobnie, lecz z pominięciem uchwytów ES, które nie są tu do niczego potrzebne. W przypadku rusztów na skosach poddasza profile UW mocuje się do ścian szczytowych lub działowych (jeśli są). Wchodzą w nie końcówki profili CW mocowanych pod krokwiami, prostopadle do nich. Uchwyty ES są tu coraz częściej zastępowane specjalnymi stalowymi wieszakami. Autor: Andrzej T. Papliński Profesjonaliści wiedzą, że ocynkowane profile tnie się nożycami do blachy. Szlifierka kątowa niszczy zabezpieczenie antykorozyjne Złe przykręcanie płyt g-k Czy chodzi o ścianę działową, zabudowę poddaszy, sufit podwieszany, czy też o okładzinę ściany murowanej, należy się zapoznać z zasadami mocowania płyt do rusztu. Nie mogą one być zaklinowane między podłogą a sufitem. Należy je tak dociąć i przykręcić, żeby na dole i na górze pozostawała szczelina szerokości 1 cm. Zalecane rozmieszczenie wkrętów w pionie to około 25 cm. Nie wolno ich dokręcać za mocno, a jedynie tak, by łebki znajdowały się nieco poniżej powierzchni płyt. Poważnym błędem jest przerwanie kartonu, który osłania gips. Pierwszy wkręt powinien być umieszczony w odległości 10 cm od podłogi, a ostatni nie bliżej niż 10 cm od sufitu. Zwróć szczególną uwagę, czy wykonawca nie przykręca płyt również do profili UW. Jest to niedopuszczalne, gdyż grozi uszkodzeniem płyt w wyniku uginania się stropu. Płyty powinny być natomiast przykręcone do pionowych profili przyściennych połączonych z murem. Jeśli wysokość pomieszczenia przekracza wysokość płyt, trzeba je sztukować. Pilnuj wówczas, aby docięte, krótsze kawałki rozmieszczane były na przemian – raz od strony sufitu, a raz od podłogi. W przypadku ścian działowych obowiązuje jeszcze jedna zasada – styki płyt po obu stronach ściany nie mogą wypadać w tej samej linii. Powinny być przesunięte względem siebie o połowę szerokości płyty, aby ich mocowanie nie wypadało na tym samym profilu co mocowanie płyty z przeciwległej strony. Jeśli na okładzinie zamierzasz ułożyć płytki ceramiczne, powinna ona powstać z dwóch warstw płyt g-k. Autor: Wiktor Greg Do pomieszczeń, w których wilgotność powietrza przekracza 70%, trzeba wybierać płyty typu H2 (zielone) Sufit źle podwieszony Stalowy ruszt sufitowy jest podwieszany do stropu za pomocą metalowych wieszaków bądź profili kapeluszowych, ewentualnie – w przypadku wąskich pomieszczeń – umieszczany wewnątrz profili UD biegnących na odpowiedniej wysokości wzdłuż przeciwległych ścian. Żeby sufit nie urwał się i nie spadł nikomu na głowę, wieszaki trzeba solidnie zamocować w stropie. Do drewnianych używa się wkrętów do drewna, do pozostałych – metalowych dybli sufitowych. Zwykłe wkręty z plastikowymi kołkami są tu wykluczone. Zalecany rozstaw wieszaków w jednej linii to 40- 50 cm, a rozstaw między ich rzędami nie może przekraczać 1 m. Pierwszy profil rusztu nie powinien się znaleźć od ściany dalej niż 15 cm. Aby powierzchnia okładziny nie wypadła krzywo, ruszt musi być starannie wypoziomowany. Wieszaki mają regulowaną wysokość, więc nie jest to kłopotliwe. Połączenie profili rusztu z przyściennymi profilami UD opiera się na tych samych zasadach co w przypadku profili ściennych. Jedne i drugie nie mogą więc być wzajemnie skręcone. Pod profilami UD powinna się też znaleźć taśma akustyczna redukująca drgania przekazywane przez okładzinę. Płyty mocuje się do sufitu wkrętami. Ich rozstaw musi być gęstszy niż w przypadku ścian i wynosić minimum 15 cm. Prawidłowa odległość między pierwszym wkrętem a ścianą w przypadku krawędzi niedociętej wynosi minimum 10 cm, a w przypadku krawędzi dociętej – 15 cm. Autor: Andrzej T. Papliński Profili CD nie wolno skręcać z przyściennymi profilami UW. Muszą być swobodnie włożone między ich ścianki Błędy w wykonaniu okładziny z płyt g-k: brak wzmocnień Jeśli narożniki okładzin nie zostaną odpowiednio wykonane, łatwo będzie je wyszczerbić, niechcący czymś w nie uderzając. Zaniechanie wzmocnień w narożach to dość częsty błąd. Zewnętrzne naroża wzmacnia się więc aluminiowymi kątownikami. Tak jest najprościej, ale niekoniecznie najlepiej. Po mocniejszym uderzeniu w narożnik zetrze się bowiem warstwa farby i masy szpachlowej i zostanie odsłonięty błyszczący metal. Solidni fachowcy, którzy nie chcą iść na łatwiznę, wykończą naroża inaczej. Zetną najpierw boczne, podłużne krawędzie płyt pod kątem 45o, a następnie zestawią płyty w narożu tak, że utworzą one idealny kąt prosty. Po zaszpachlowaniu powstanie solidne połączenie i to za mniejsze pieniądze. Płyty gipsowo-włóknowe nie wymagają wzmacniania narożników kątownikami. Źle dobrana taśma zbrojąca Dobrze wykonane spoiny między płytami nie powinny być widoczne, gdy spojrzy się na pomalowaną ścianę lub sufit pod kątem. Najprościej to osiągnąć, stosując masę szpachlową, która nie wymaga używania taśm zbrojących, bo sama ma w składzie mikrozbrojenie w postaci włókien. Wybierając zwyczajną masę szpachlową, bez taśmy się nie obejdzie, chyba że nie przeszkadzają nam brzydkie pęknięcia na łączeniach płyt. Za najsolidniejszą uchodzi taśma papierowa. Jest trudna w stosowaniu, bo przed użyciem trzeba ją zwilżać, ale zbrojone nią spoiny mają największą wytrzymałość. Polecana jest również taśma z włókna szklanego – flizelinowa – nie tak mocna jak papierowa, ale z pewnością łatwiejsza w użyciu. Papierową taśmę, czasem z dwoma pasami cienkiej taśmy metalowej wzdłuż krawędzi, stosuje się do zbrojenia narożników wewnętrznych. Taśma flizelinowa nie jest tu wskazana. Niepoprawne szpachlowanie styków między płytami g-k Największym problemem z okładzinami gipsowo-kartonowymi są pęknięcia często pojawiające się wzdłuż pionowych i poziomych spoin. Przyczyn ich powstawania może być wiele, ale najprawdopodobniejszą jest niewłaściwe zaszpachlowanie styków między płytami. Ich pionowe krawędzie są przeważnie specjalnie wyprofilowane i oklejone kartonem. Po zestawieniu dwóch płyt powstaje wtedy między nimi płytkie wgłębienie, w sam raz mieszczące warstwę masy szpachlowej wraz z taśmą zbrojącą. Natomiast krawędzie poprzeczne są ścięte prosto. Nie ma tu kartonu, po zestawieniu płyt nie powstaje zagłębienie. Nie można tego lekceważyć – krawędzie należy ściąć specjalnym strugiem pod kątem 45o, by uzyskać na styku dwóch płyt bruzdę o przekroju trójkątnym. Po zagruntowaniu wypełnia się ją masą szpachlową i zbroi taśmą. Zanim fachowcy przystąpią do szpachlowania, upewnij się, że płyty są suche. Aby gipsowa masa szpachlowa nie odspajała się od płyt, miejsca spoinowania trzeba w pierwszej kolejności oczyścić z pyłu i zagruntować. Przeczytaj też: Tajniki spoinowania płyt g-k >>> Tradycyjnie spoinowanie wygląda tak, że nakładana jest pierwsza warstwa masy szpachlowej i zaraz potem wtapiana jest w nią taśma zbrojąca. Wtapiając taśmę w spoinę, jednocześnie zaszpachlowuje się ją drugą warstwą masy, żeby nie wystawała spod spodu. Na koniec nakłada się trzecią warstwę wykończeniową, robioną z masy o śnieżnobiałym kolorze i większym uziarnieniu. Gdy masa zaschnie, spoinę wygładza się papierem ściernym lub siatką ścierną. W przypadku spoin ręcznie fazowanych taktyka jest nieco inna. Najpierw nanosi się pierwszą warstwę masy szpachlowej i czeka, aż wyschnie. Później nakłada się taśmę zbrojącą i szpachluje po raz kolejny. Trzecia, finiszowa warstwa masy szpachlowej musi być szeroka – po 20-30 cm po każdej ze stron połączenia. Aby po pomalowaniu ściany farbą takie poziome spoiny nie były widoczne, najlepiej, żeby trzecia warstwa masy szpachlowej pokryła całą powierzchnię okładziny. Jeśli płyty są układane dwuwarstwowo, poważnym błędem jest pozostawienie niezaszpachlowanych spoin w pierwszej warstwie. Trzeba je wypełnić masą gipsową, ale nie trzeba ich zbroić taśmą tak jak w przypadku warstwy drugiej. Ściana z płyt gipsowo-kartonowych Autor: CEDAT Po ułożeniu gipsowej spoiny, gdy wyschnie i zwiąże, pozostaje jej przeszlifowanie. Używa się do tego pacy z siatką ścierną Brak spoin ślizgowych Poziome pęknięcia na styku okładzin i ścian pojawiają się bardzo często. Są istną zmorą, bo wyglądają fatalnie i trudno się ich pozbyć. Wielu wykonawców jest zdania, że pęknięcia te trzeba po prostu polubić. Inni, do spółki z producentami płyt, szukają sposobów na ich wyeliminowanie. Na razie najlepszym pomysłem jest robienie tak zwanej spoiny ślizgowej. Gwarantuje ona, że nawet gdy pęknięcie się pojawi, będzie bardzo wąskie i równe (tak zwana rysa kontrolowana), a zatem mało rzucające się w oczy. Połączenie ślizgowe robi się w ten sposób, że na ścianę wzdłuż spoiny nakleja się taśmę samoprzylepną, a szczelinę między płytami g-k wypełnia masą. Następnie w masę wtapia się taśmę papierową prostopadle do taśmy naklejonej na ścianie. Obie taśmy muszą się stykać. Całość szpachluje się, a po wyschnięciu – szlifuje. Gdy wzdłuż spoiny pojawi się wąska, równa rysa (a nastąpi to zaraz po wyschnięciu masy szpachlowej), można ją tak zostawić lub wypełnić akrylem. Wadliwa zabudowa wnęk okien dachowych Wykończenie skosów wokół okien połaciowych rozpoczyna się dopiero wówczas, gdy są rozmieszczone i wypoziomowane profile rusztu. Górna powierzchnia glifu okiennego powinna być pozioma – zapewnia wówczas lepsze doświetlenie poddasza. Dolna musi być pionowa, by umożliwić właściwą cyrkulację powietrza wokół okna, co zabezpiecza przed powstawaniem ewentualnych zawilgoceń w jego obrębie. Wykonawcom wciąż jeszcze się zdarza wykańczać górną i dolną powierzchnię glifu prostopadle do okna. To poważny błąd powodujący między innymi parowanie szyb. Prostopadłe odcinki powinny wynosić około 6 cm. Tyle wystarczy, aby zmieścić warstwę izolacyjną nad i pod oknem. Aby uniknąć błędu, na bokach konstrukcja nośna powinna być odsunięta od krokwi, aby tu również zmieścić pod okładziną dodatkową izolację termiczną. W przeciwnym razie pojawi się mostek cieplny, który da o sobie znać mokrymi plamami na płytach, a potem skupiskami pleśni wokół ościeżnic. Bądź na bieżąco! Polub nasz profil na Facebooku. Czym jest i do czego służy Klej gipsowy? Klej gipsowy jest to wyrób budowlany na bazie gipsu specjalnie przystosowany do przyklejania płyt gipsowo-kartonowych do murów oraz do przyklejania sztukaterii gipsowej i płyt izolacyjnych w zastosowaniu wewnętrznym. Najczęściej stosowany jest podczas równania ścian przy pomocy płyt g-k. Rozwiązanie to jest często wybieraną alternatywą dla tynków wewnętrznych, jego główne zadanie to zapewnienie ścianom płaskiej i pionowej powierzchni. Jako że klej gipsowy to produkt na bazie spoiwa gipsowego, jest sprzedawany w formie suchego proszku, w workach papierowych lub plastikowych, przeznaczonego do samodzielnego przygotowania zaprawy klejowej poprzez zmieszanie z wodą w odpowiednich proporcjach. Od strony chemicznej klej gipsowy jest mieszanką gipsu, czyli spoiwa budowlanego, wypełniaczy skalnych oraz dodatków modyfikujących takie cechy jak czas wiązania, przyczepność czy podatność na oddawanie wody do chłonnego podłoża. Właściwości te są kluczowe dla trwałego efektu i komfortu pracy. Jako, że klej gipsowy nie jest przeznaczony do szpachlowania często stosowanym wypełniaczem jest piasek, który jest po prostu tańczy od miałkich mączek skalnych. Na jakie podłoża można stosować klej gipsowy? Klej gipsowy możemy z powodzeniem stosować na wszystkie tradycyjne podłoża budowlane, takie jak: mury z cegieł, pustaków ceramicznych lub betonowych lub gazobetonu. Nie należy stosować klejów gipsowych na szkło, metale, oraz powierzchnie pochodzenia drewnianego a także na gładki beton. Klej gipsowy nie powinien być stosowany w miejscach gdzie wilgotność powietrza na stałe przekracza 70%. Standardowo wilgotność w pomieszczeniach mieszkalnych wynosi do 40% do 60%. Także tymczasowo zwiększona wilgotność podczas użytkowania kuchni i łazienek nie jest przeciwwskazaniem do zastosowania kleju gipsowego. Cegły Bloczki betonowe Pustaki ceramiczne Tynk cementowy Technologia pracy klejem gipsowym Technologia pracy klejem gipsowym jest analogiczna do wszystkich produktów gipsowych. Przed przystąpieniem do pracy należy przygotować zaprawę z suchej mieszanki poprzez wsypanie jej do czystej wody zachowując odpowiednie proporcje podane przez producenta na opakowaniu i dokładne wymieszanie. Później mamy od 30 do 45 minut na zużycie zaprawy. Niezależnie od tego co przyklejamy czas na korektę po przyklejeniu waha się od 2 do 10 minut w zależności od chłonności podłoża. Przyklejanie płyt gipsowo-kartonowych Przyklejanie płyt gipsowo kartonowych ma na celu wyrównanie ścian. To znaczy zapewnienie, że ich płaszczyzna jest pionowa i że kształt ściany jest prosty na całej jej długości a nie wygięty w łuk. Jako standard przyjmuje się odchylenia od pionu na poziomie maksymalnie 3 mm na długości 1 metra, oraz odchylenie od płaszczyzny do 5 mm na długości 2 metrów co łatwo sprawdzić łatą tynkarską. Pracę z płytami zaczynamy od nałożenia kleju na tylną powierzchnię płyty w formie sporych placków, grubości co najmniej 2 cm i szerokości około 10. Takie placki powinny być rozłożone równomiernie po całej powierzchni płyty w odstępach około 50 cm. Następnie przykładamy płytę do ściany i dociskamy za pomocą łaty o długości 1-2 m. Nie powinniśmy płyty dociskać maksymalnie jak to możliwe ponieważ następnie musimy sprawdzić pion i płaszczyznę z płytami obok przy pomocy poziomicy i skorygować tylko tam gdzie to konieczne. Trzeba pamiętać, że na korektę mamy maksymalnie 10 minut. Po związaniu kleju gipsowego łączenia płyt wypełnia się za pomocą mas lub gipsów szpachlowych, a następnie przykrywa cienką warstwą gładzi dla zgubienia miejsca łączenia. Przygotowanie podłoża – podłoże pod klej powinny być osuszone, odpylone, stabilne i zagruntowane w przypadku bardziej chłonnych podłoży, jak na przykład gazobeton. Nałożenie kleju na tylną powierzchnię płyty. Nakładamy klej w formie sporych placków, grubości co najmniej 2 cm i szerokości około 10. Takie placki powinny być rozłożone równomiernie po całej powierzchni płyty w odstępach około 50 cm. Przyłożenie w odpowiedniej pozycji płyty g-k do ściany. Dociskamy płytę za pomocą łaty o długości 1-2 m. Nie powinniśmy płyty dociskać maksymalnie jak to możliwe ponieważ następnie musimy sprawdzić pion i płaszczyznę z płytami obok przy pomocy poziomicy i skorygować tylko tam gdzie to konieczne. Po związaniu kleju gipsowego łączenia płyt wypełnia się za pomocą mas lub gipsów szpachlowych, a następnie przykrywa cienką warstwą gładzi dla zgubienia miejsca łączenia. Sprawdź także nasz poradnik: GIPS SZPACHLOWY. CZYM JEST I DO CZEGO SŁUŻY? Narzędzia do pracy z klejem gipsowym Do zdrapania zanieczyszczeń i elementów podłoża, których trwałość budzi wątpliwości. Niezwykle przydatne przy rozrabianiu zaprawy. Przy małych pracach może zostać zastąpione wiertarką z końcówką mieszającą, jednak przy większych pracach mieszadło o dużej mocy i szerokiej głowicy niezwykle ułatwia przygotowanie dużej ilości zaprawy. Podczas przygotowania zaprawy kielnia jest wygodna przy nasypywaniu sypkiego produktu z worka do wiadra. służy do nabierania zaprawy z wiadra lub narzucania gipsu na ścianę w przypadku nakładania grubszej warstwy. Służy do rozprowadzania zaprawy po ścianie, czyli szpachlowania. Wszelkiego rodzaju szpachelki, służą również jako narzędzia do rozprowadzania zaprawy. Gotowe kleje do płytek jako alternatywa dla kleju gipsowego przy klejeniu płytek dekoracyjnych Nowoczesna oferta materiałów budowlanych zawiera gotowe masy szpachlowe, które mogą w wielu zastosowaniach zastąpić gips szpachlowy. Zalecamy wykorzystanie gotowej masy przede wszystkim w takich pracach jak łączenia płyt g-k czy zatapianie narożników aluminiowych. Żeby jednak z sukcesem zastosować masę gotową zamiast gipsu szpachlowego warto rozumieć istotne różnice w procesie wiązania. Gips wiąże w procesie chemicznym w kontakcie z wodą. Oznacza to, że zaprawa po rozrobieniu z wodą i nałożeniu na ścianę zwiąże, czyli stwardnieje na całej grubości tak samo. Dlatego produkty gipsowe dobrze nadają się do wypełniania dużych ubytków i grubowarstwowego szpachlowania (powyżej 5 mm). Gotowe masy szpachlowe wiążą podczas wysychania. Oznacza to, że nie będą twarde dopóki całość masy nie wyschnie. Przy bardzo dużych grubościach masa może wysychać nawet kilka albo kilkanaście dni, dlatego nie jest dobrym materiałem do uzupełnienia dużych dziur. Jednak przy takich zastosowaniach jak łączenia płyt czy zatapianie narożników aluminiowych masa zazwyczaj jest już w pełni sucha na następny dzień! Z naszej oferty polecamy wyjątkowo mocną masę szpachlową ŚMIG C-50. Jej wytrzymałość nawet bez użycia taśmy, przewyższa znacznie powszechnie dostępne na rynku gipsy szpachlowe. Świetnie sprawdzi się do łączenia płyt, zatapiania narożników i naprawy pęknięć. NAsza oferta klejów gotowych oraz cementowych ŚMIG F-2 przeznaczony jest do natychmiastowego montażu dekoracyjnych płytek budowlanych wykonanych z syntetycznego kamienia, gipsu, cementu, konglomeratów, tworzyw sztucznych lub ceramiki na powierzchnie ścian i sufitów. Klej ŚMIG F-2 można stosować na każde stabilne, równe i chłonne podłoże budowlane takie jak tynki gipsowe, cementowe i cementowo-wapienne, a także na podłoża odkształcalne i drewnopochodne np. płyty OSB i g-k. Przeznaczony jest do przyklejania płytek ceramicznych, zarówno małych jak i wielkoformatowych na wszelkie trwałe, równe i suche podłoża budowlane. Można nim również przyklejać płytki cementowe, gipsowe, szklane, płyty z naturalnego kamienia lub konglomeratów. Wyjątkowa elastyczność dyspersji polimerowych pozwala stosować go na podłoża gładkie i niechłonne, jak stara glazura oraz odkształcalne i giętkie, jak płyty g-k, drewnopochodne czy cementowo-włóknowe. ŚMIG S-4 jest wodoodporną zaprawą klejącą o klasie C1. Zalecany szczególnie do użycia w kuchni, łazience oraz salonie. W skład ŚMIG S-4 wchodzą: cement, odpowiednio wyselekcjonowane kruszywa, żywice syntetyczne i dodatki modyfikujące. ŚMIG S-6 jest wodo i mrozoodporną cementową zaprawą klejącą o klasie C1TE, co oznacza klej o obniżonym spływie (poniżej 0,5 mm) i wydłużonym czasie otwartym (30 min). Jest suchą mieszanką gipsową do zastosowań wewnętrznych przewidzianą do samodzielnego przygotowania. Produkt przeznaczony jest do mocowania płyt gipsowo – kartonowych do podłoża oraz do montażu płyt izolacyjnych wewnątrz pomieszczeń. Jest klejem dyspersyjnym przeznaczonym do natychmiastowego montażu płytek i okładzin na ścianach we wnętrzach budynków. Ma konsystencję gęstej pasty. Wiąże i twardnieje w wyniku odparowania wody z zaprawy – wiązanie jest procesem nieodwracalnym. Przeznaczona jest do wygładzania powierzchni ścian i sufitów oraz do wypełniania niewielkich ubytków i rys na tynkach wewnątrz budynków. Gładź tworzy trwałe i śnieżnobiałe podłoże pod powłoki malarskie i tapety. Wykańczanie ścian wewnętrznych za pomocą tzw. suchych tynków jest technologią coraz bardziej popularną. Przyklejanie płyt gipsowo-kartonowych nie jest skomplikowane, praca jest stosunkowo czysta, ponieważ zminimalizowane zostaje pylenie, związane ze szlifowaniem gładzi, a postęp prac – w porównaniu ze stosowaniem technologii mokrych – ShutterstockWykańczanie ścian wewnętrznych za pomocą płyt gipsowo-kartonowych ma coraz więcej zwolenników. Co prawda, daleko nam jeszcze do krajów zachodnich, gdzie zużycie tego materiału jest kilkakrotnie większe, ale płyty g-k to już normalna budowlana praktyka, a nie nowinka nanoszenia placków gipsowych na płytę g-k w przypadku równej ściany. Rys. ATLASSposób rozmieszczenia gipsowych marek kontrolnych w wypadku, gdy ściana ma na swym licu odchyłki do 20 mm/mb. Rys. ATLASPłyty można mocować na dwa sposoby: można je przykleić do ściany za pomocą gipsowej zaprawy klejowej lub osadzić na stalowym lub drewnianym ruszcie, przytwierdzonym wcześniej do podłoża. Pierwsza metoda stosowana jest częściej, chociaż – w zależności od jakości ściany, na której chcemy zastosować suchy tynk – należy wybrać właściwą metodę przyklejania: mocowanie na plackach gipsowych, klejenie płyt na styk do podłoża oraz mocowanie płyt na pasach też pamiętać, że nie przykleja się płyt do sufitów. Tu zamiast kleju stosuje się ścianki z cegieł, wykończonej płytami g-k – przyklejanie za pomocą placków gipsowych. Rys. ATLASPrzygotowanie podłożaPrzed przystąpieniem do przyklejania płyt gipsowo-kartonowych należy zwrócić uwagę na kilka elementów, które wpłyną zasadniczo na efekt końcowy pracy. Podłoże powinno być mocne, suche i stabilne oraz niezmarznięte. Resztki starych farb, zapraw, kurzu, brudu, i tłuszczów należy usunąć. Słabo związane fragmenty trzeba uprzednio skuć, zaś części luźne usunąć przy pomocy szpachelki. Wszystkie elementy stalowe, mogące stykać się z klejem, powinny być zabezpieczone antykorozyjnie. Gładką powierzchnię betonową należy pomalować podkładową masą tynkarską Atlas Cerplast w celu jej wzmocnienia, a podłoża chłonne zagruntować emulsją Atlas Uni-Grunt. Przed położeniem płyt wykonać należy posadzki i instalacje podtynkowe, pamiętając by puszki rozdzielcze czy gniazda elektryczne wystawały od ściany. Wszystkie prace należy wykonywać w temperaturze powietrza nie niższej niż 5oC i wilgotności względnej w granicach od 60 do 80%. W przypadku okładania płytami ścian i sufitów, najpierw montujemy płyty na ścianach. Gipsowe plackiPłyty gipsowo-kartonowe powinny być takiej długości, jaka jest wysokość ściany, do której chcemy je montować. Grubość płyt do wyboru: 9,5 mm lub 12,5 mm. Płytę przycinamy do wysokości ściany minus 15 mm. Rozrabiamy klej gipsowy Gipsar Mocar T poprzez stopniowe dosypywanie materiału do naczynia z wodą (zgodnie z proporcjami, podanymi na opakowaniu) i mieszamy wiertarką wolnoobrotową do uzyskania jednolitej masy bez grudek. Należy przygotować taką ilość kleju, by móc ją wykorzystać w ciągu 30 minut. Klej nanosimy na spodnią stronę płyty w postaci placków w rozstawie 30-40 cm (w pionie i w poziomie) o średnicy ok. 10 cm oraz grubości od 1,5 do 2 cm. Placki przy krawędziach płyty należy układać gęściej i powinny być one trochę węższe. W bezpośrednim sąsiedztwie otworów okiennych, umywalek, konsoli lub kominów zaprawę nanosi się w sposób ciągły. Przyklejenie i korygowanie ułożenia montowanych elementów powinno nastąpić nie później niż po 10-15 minutach od momentu nałożenia kleju (w zależności od temperatury i chłonności podłoża). Pod dolną krawędź płyty gipsowo-kartonowej należy podłożyć kawałki płyt tak, aby szczelina dolna miała ok. 10 mm, a górna 5 mm. Ułatwia to wietrzenie pustki powietrznej oraz skraca czas wiązania zaprawy. Obłożone zaprawą płyty g-k przykłada się do ściany i lekko uderzając w łatę gumowym młotkiem, wyrównuje się je w kierunku pionowym i poziomym. W pomieszczeniach, w których manewrowanie płytą jest utrudnione (wąskie korytarze itp.) często stosuje się metodę nakładania placków na ShutterstockRówne licoJeśli ściana, przeznaczona do obłożenia, ma na swym licu odchyłki do 20 mm/mb należy je zniwelować przed montażem płyt. Do niwelacji wykorzystujemy gipsowe marki kontrolne, które wykonujemy w rozstawach, wynikających z szerokości zastosowanych płyt. Średnica marek powinna wynosić 10 do 15 cm (patrz rysunek). Do montażu ściany możemy przystąpić po związaniu marek gipsowych i ponownym sprawdzeniu lica ściany. W przypadku ścian równych, starannie wymurowanych, o odchyłce do ok. 3 mm/mb można zastosować metodę klejenia płyt na cienkiej warstwie kleju gipsowego. Na ułożoną licem do podłogi płytę nakłada się stosunkowo cienką warstwę klejącą za pomocą szerokiej pacy z zębami (o grubości zębów 8 mm). Klej należy rozprowadzać wzdłuż płyt, a jego konsystencja powinna być na tyle rzadka, aby umożliwić jego równomierne rozprowadzenie w momencie dociskania płyt do pasach Metodę tę stosujemy, gdy mamy do czynienia z bardzo nierównym podłożem. Wstępne wyrównanie powierzchni przeprowadzamy poprzez naklejenie pasów gipsowo-kartonowych. Pasy o szerokości 10 cm klejone są w rozstawie co 60 cm. Poziome pasy montuje się przy suficie i przy podłodze. Po związaniu kleju gipsowego, mocującego pasy płyt gipsowo-kartonowych do podłoża, kleimy płyty tak jak opisano RADZIDariusz Grygiel, GRUPA ATLASSzare czy zielone?Zwykłe, szare płyty gipsowo-kartonowe można stosować w pomieszczeniach o wilgotności powietrza nie przekraczającej 70%, nie nadają się one zatem do kuchni, czy łazienek. Tam należy zastosować płyty o zwiększonej odporności na wodę, zaimpregnowane środkiem hydrofobowym. Są one zielone, bądź mają oznaczenia w kolorze zielonym. Można je stosować w pomieszczeniach o okresowo zwiększonej wilgotności powietrza (do 10 godzin) nieprzekraczającej 85%.Etapy wykańczania połączeń płyt gipsowo-kartonowych:Wciskanie masy. Masę GIPSAR MAX należy wciskać pacą poprzecznie do krawędzi płyt, tak aby szczelnie wypełniła spoinę. Następnie rozprowadza się ją szeroką szpachelką na całej długości łączenia. Fot. ATLASWtapianie taśmy. W świeżo nałożonej masie GIPSAR MAX zatapiamy taśmę zbrojącą, która ograniczy możliwość pękania połączenia płyt g-k. Fot. ATLASSzpachlowanie. Połączenie szpachlujemy, dociskając mocno pacę do podłoża, by na powierzchni płyt – poza miejscem na spoinę – pozostało jak najmniej masy szpachlowej. Fot. ATLAS Autor: Atlas - zobacz wizytówkę firmy Informacja od opiekuna zlecenia podano nr telefonu potwierdziliśmy e-mail zweryfikowaliśmy treść wstępnych oczekiwań Dane kontaktowe Klient: B●●●●●● Tel: +48●●●●●●●●● pokaż E-mail: k●●●●@●●●●● pokaż Szczegóły zlecenia Kategoria: Zlecenia na zabudowę płytami GK Miejsce: Pianki - powiat piski, Warmińsko-mazurskie Zakres prac: zabudowa płytami G-K poddasza, wykonanie sufitu podwieszanego, sufit napinany, montaż płyt G-K na profilach, klejenie płyt G-K, wykonanie ścianek działowych z płyt G-KRodzaj obiektu: dom jednorodzinnyPowierzchnia prac: 101-250m²Termin rozpoczęcia prac: w ciągu miesiąca Nr zapytania ofertowego: 9115116

klejenie płyt gk na placki